De Grand Raid des Pyrenees van de Trailmajoor!

Lees in deze blog hoe TD ambassadeur Arend van Wijk (De Trailmajoor) het presteerde om de Grand Raid des Pyrenees van 220 km binnen 63 uur te rennen. Bizar knap en absoluut de moeite om zijn ervaringen te lezen. Lees nu het bijzondere avontuur: De Grand Raid des Pyrenees van de Trailmajoor!

Met de tonen van viva la vida gaan we om 06.00u van start. Ik heb de hele nacht slecht geslapen, alleen maar draaien en doen. En maar weer eruit om te plassen, drama nacht! Zou het de wedstrijdspanning zijn? Ik denk het wel. 220 kilometer is namelijk niet een walk in the park, en al helemaal niet als dat park de Pyreneeën heet, en in combinatie met de hoogtemeters wordt het een pittig tochtje. Het begin van de tocht is wat eenvoudiger vergeleken met de rest van de race. Op zich prettig als opwarmertje.

We rennen door het park en niet veel later begint het eerste klimmetje. En daar heeft de organisatie zich even vergist denk ik. Alles loopt daar vanaf een brede weg een smal bergpad op. Een grote trechter en dat vraagt om wat geduld bij de coureurs. Om 06.00 was niet alleen de start van de Ultra tour maar ook van de Tour trail een race van 3 dagen met 4 wedstrijden. daardoor was het startvak dubbel zo druk en het parcours dus ook. Beter had er een uur tussen beide starts gezeten. Maar het is niet anders en het is aansluiten en volgen.

Ik denk een paar keer aan de afstand die we komende 60 a 65 uur gaan afleggen, ik ga er niet beter van lopen en probeer maar de deuntjes van Coldplay weer te voorschijn te toveren, en ook de Proclaimers doen het goed tijdens de race. Als we op de eerste top zijn zetten we de afdaling in naar de eerste post op 20 kilometer. Ik daal een stuk sneller dan dat Hans dat doet, af en toe kijk ik even om en zolang ik zijn groene shirt nog zie maak ik me niet druk. Tot dat ik bijna bij de ravitaillering ben en ik Hans niet meer zie. Hans is al gestart met wat last van de knie en ik maak mij meteen zorgen. Als ik al een paar stukken fruit en cola op heb komt Hans eraan. Gelukkig! Hoe is het met je knie vraag ik meteen, goed is het antwoord! Mooi, dan gaan we goed!

Nadat ook Hans zijn versnaperingen gehad heeft gaan we aan het serieuze werk beginnen. Een lange klim naar Pic du Midi, het hoogte punt van de race op 39 kilometer. Dat punt is ook het einde van de coureurs van de Tour trail. Dat betekend vanaf de pic een stuk minder drukte op het parcours. De klim is lang, niet eens belachelijk steil, maar met 19 kilometer toch best aardig! Vorig jaar op de pic zagen we geen hand voor ogen door de mist, nu is de lucht strak blauw! Dat belooft wat! De laatste kilometers van de klim heb ik het zwaar, ik zit niet helemaal fris in de wedstrijd en mijn astma, misschien in combinatie met de hoogte, maakt dat ik wat lucht te kort kom. Gelukkig hebben we de puf op de man en die wordt dan ook even gebruikt. Hans is wat eerder boven en als ik hem tref zijn we beiden happy over het uitzicht wat we nu wel hebben.

Even onder de top pakken we een stop waarbij we even goed eten, op de top vond ik het te koud, vanwege de wind, om rustig een bakkie te doen. We genieten even later van een bakje mashed potatoes met ham. Als de magen weer gevuld zijn dalen we verder af naar Hautacam. Een locatie die bij de meeste wielerliefhebbers wel bekend is. Al zien wij geen meter asfalt van deze klim.

Onderweg is er nog een post met alleen water, we drinken daar genoeg en vullen de bidons bij. Vanwege de warmte wordt er veel gedronken. Als we verder gaan wordt ik misselijk, heb ik dan misschien teveel water gedronken? Ik weet het niet, maar feit is dat ik er per kilometer mijzelf er niet beter op begin te voelen. De laatste kilometers naar Hautacam gaan langzaam en klote. We hebben het er over en dan blijkt dat Hans het ook niet goed heeft. Hij krijgt last van zijn knie, van zijn goede knie. Waarschijnlijk probeert hij zijn ene knie wat te ontlasten waardoor de goede knie wat meer te verduren krijgt en dat lijkt nu niet de goede kant op te gaan.

Eenmaal op de post zit ik er even helemaal doorheen, we zitten pas op 61 kilometer en het gaat nu al klote. Ik app even met Marije en krijg allerlei adviezen over wat te doen, even rusten, goed eten, paracetamol. Omdat we allebei niet fris zitten besluiten we om wat langer een break te houden, we eten goed en rusten wat. En nadat we onder een luid Hup Holland Hup door de vrijwilligers weer verder gaan voel ik me al vrij snel een pak beter. Helaas geldt dat niet voor Hans en hij besluit om op 74 kilometer te stoppen. Tijd om even dag te zeggen is er niet want de bus naar de finish vertrekt vrijwel gelijk. Ik eet goed, drink wat cola en wissel mijn sokken en shirt voor een droge set.

Omdat we de nacht in gaan had ik al aan een Fransman gevraagd om samen te gaan lopen, dat vond hij een goed plan maar eenmaal op de post besluit hij te gaan slapen. Daar ben ik nog niet aan toe, en wanneer ik vertrek besluit ik maar de Fransman te volgen die ook net de deur uit gaat. Maar als snel vind ik dat hij te langzaam gaat, verder de berg op zie ik een aantal hoofdlampjes. Prima denk ik zolang er lampjes in de buurt zijn ben ik niet alleen, en zo loop ik van lampje naar lampje. Ik krijg het erg koud als ik op 92 kilometer na een kop soep en een paar crackers weer naar buiten stap. Stom, geen kledingdrill toegepast op de post wat achteraf wel handig was geweest. Het duurt ook even voordat ik weer op temperatuur ben maar eenmaal weer warm gaan we weer lekker door. De nacht gaat niet heel snel, maar gelukkig kan ik redelijk doorlopen en rond een uur of 9 ’s ochtends kom ik aan op Cauterets. Ik ben op de helft!!!

De tweede post waar mijn drop bag is. Ik bedenk dat ik wel even een half uurtje slaap kan pakken. Maar omdat alles in een grote ruimte gebeurt is het veel te rumoerig en van slapen komt niks. Na een kwartier sta ik weer op, wissel mijn sokken voor weer een droog paartje en kom erachter dat ik een blaartje heb want er zat een steentje in mijn sok. Even door laten prikken, afplakken en weg van de post.

Er komt een klim aan van zo’n 18 kilometer, een lange en technische klim. Die vanwege de warmte ook niet heel snel gaat, het is bloedheet en regelmatig zoek ik even verkoeling in het riviertje waar we langslopen. Als ik er op een gegeven moment ook even in ga staan om de voeten te koelen springt de kramp mij bijna in de kuiten, zo koud is het water! Het duurt dan ook erg lang, 4 uur,  voordat ik aankom bij de Refuge des Oulettes. Hier krijg ik een heerlijke kop kippensoep. Als ik besluit om toch maar even te gaan smeren met zonnebrand, beetje laat, ben ik mijn fles even kwijt omdat de hele inhoud van de refuge dit wel een goed idee vind en toch ook wel even wil smeren.

 

Als ik over de top kom, wat nog wel even een klote klimmetje is en ik onderweg nog even getuige ben van een mini lawine. Een deel van de gletsjer komt naar beneden. Begint een van de meest kloterige afdalingen. Stijl, losse stenen, geen tempo te maken in elk geval. Dat duurt ongeveer 4 kilometer en dan kan het tempo weer ietsje omhoog. Het is 8 uur s avonds als ik aankom op Gavarnie, een post op 144 kilometer.

Ik mis Hans, even lekker schelden en klagen in het Nederlands. Dat Fransen slecht zijn in Engels heb ik de afgelopen dag wel weer gemerkt. Het enige wat ik hoor en zeg zijn de woorden: bonne courage! Omdat het nog te vroeg is om te gaan slapen besluit ik om op de volgende post een half uurtje slaap te gaan pakken, dan de rest van de nacht door te lopen en dan in de ochtend weer op een grote post te zijn waar mijn drop bag weer ligt. Goed plan! En ik ga op pad, al met al 23 kilometer voor de nacht en op papier lijken deze kilometers niet de meest zware.

Maar niks is minder waar, wat een ontzettend technisch deel van het parcours hebben ze hier neer gezet. En het wordt nog erger, als ik aankom op de post blijkt dat ik hier helemaal niet kan slapen. Shit dit had ik kunnen weten, maar was niet scherp genoeg. Omdat deze post buiten is eet en drink ik snel wat en loop verder. Ik ben nog maar even weer onderweg als mijn pole blijft hangen achter een rots. Ik trek hem los, met iets teveel geweld, krak! Kak, pole gebroken. Hier wordt het niet makkelijker van, ik bedenk een oplossing en na het een en ander geprobeerd te hebben wat niet werkt bedenk ik het meest briljante. Ik bel Hans! Kun jij jou stokken naar de post brengen waar mijn tas ligt, ze daarin stoppen? Dan heb ik morgenochtend weer een setje hele! En Hans gaat voor mij op pad.

Ineens zie ik een soort van partytent, met allemaal lopers aan de koffie. Nee ik hallucineer niet! De bewoners die naast de route wonen hebben een tent over het pad gezet en de vrouw des huizes loopt met koffie rond. Ik ga ook even zitten en raak aan de praat met Quentin. Quentin kan geen Engels, maar wel Frans en Italiaans. Geen probleem dat kan ik ook, NOT! Maar we communiceren aardig met elkaar en we besluiten om samen verder te gaan. En zo gaan we samen verder de nacht in. Kletsen we wat af in 4 verschillende talen. En ‘s ochtend op Luz Saint Sauveur gaat Quentin naar de medische behandeling voor zijn voeten en ik zoek een bedje op voor een half uurtje slaap. We nemen afscheid: Bonne courage!

De wekker gaat

Als de wekker gaat voel ik me kiplekker! Ik trek droge sokken aan, eet het zoveelste bakje pasta met soep en kaas. En vertrek naar buiten, met een setje hele stokken! Dank Hans! En ga voor de laatste 50 kilometer, niemand maakt mij meer wat! Ik vreet die bergen op, en ram zo naar de finish! Dat is precies hoe ik mij voel, en op zo’n moment in de race is dat best lekker kan ik je zeggen. Ik vlieg de klim op naar Bareges, onderweg kom ik Hans Lems tegen, de derde Nederlander die aan de start stond ongeveer 48 uur geleden. We praten even kort, maar ik ga te snel en Hans wenst me een goed tocht, bonne courage!

Als ik Bareges weer verlaat, waar ik overigens het allerlekkerste bakje oploskoffie ooit heb gehad, maar dat terzijde, kom ik Hans weer tegen die daar net naar binnen gaat. Ik wil door, ik begin te rekenen als ik richting refuge de la Glere klim. Ik kan wel eens om 6 uur vanmiddag terug zijn denk ik, tenzij de 3 toppen die ik over moet zo technisch zijn dat ik 3 uur per top doe dan wordt het wel 9 uur ’s avonds. Maar ook dat is een prima gedachte. Dat zou 63 uur betekenen en perfect uitkomen met mijn planning. Maar 3 uur per top, dat zal toch niet, die 3 toppen met ongeveer 500 hoogtemeters per top. Dat gaat vast sneller.

Blijven doorbijten

Als ik bij de refuge kom moet ik lachen en denken aan vorig jaar, toen we daar aan kwamen stampte Hans meteen met zijn vieze modderschoenen de refuge in en ging er een eigenaresse meteen uit haar Franse stekkertje! Ik maak een foto om deze herinnering later nog maar eens op te halen. Als ik weer gevuld ben ga ik door naar de eerste van de 3 toppen. Over technisch gesproken, de komende uren ben ik van rotsblok naar rotsblok aan het springen, en 3 uur later heb ik de eerste top gehad. Oke, dit wordt dus gewoon 9 uur vanavond. En vrolijk springen we verder, ik vervloek iedereen die met deze race en dan met name met het maken van de route te maken heeft. Hoe dan? Na 180 kilometer zo’n ellende in het parcours stoppen? Ik wil niet weten wie dit bedacht heeft.

De laatste loodjes